Pagina's

woensdag 20 juni 2012

Echt paar

Tegenover hem zat een echtpaar. Een keurig echtpaar. Een dame en een heer, zogezegd. Ze leken hem eigenlijk wat misplaatst in de trein, en dan ook nog eens de tweede klasse, maar ze zaten er. In keurige lange jassen, beschaafd en zorgvuldig gekleed. De heer een rossige borstelsnor en een duur montuur, zijn vrouw een rode leesbril, een sjaaltje en een grijze boblijn. Aandachtig las ze een brochure van het een of ander cultureel evenement, die ze in haar tas had meegenomen. Af en toe wees ze haar man ergens op en dan keek hij en knikte welwillend. Of zei op zachte toon iets instemmends terug. Zelf bladerde de heer door een Spits, of een Metro, en toen hij al vrij snel was uitgebladerd, legde hij die opgevouwen terug op het tafeltje, waar hij hem ook had gevonden. Hij bewoog zich daarbij voor zijn vrouw langs, want zij zat aan het raam. Meteen, en zonder uit haar brochure op te kijken, in een achteloos en schijnbaar automatisch gebaar, verschikte zijn vrouw het krantje op tafel. Iets naar links of naar rechts of naar boven, tot een voor mannelijke ogen niet waarneembare perfectie. Het was een voorval van niks natuurlijk, zo op het eerste gezicht. Maar de man dacht dat het wel eens behoorlijk veelzeggend kon zijn, voor het echtpaar. Misschien zelfs wel voor het huwelijk in het algemeen.

zaterdag 9 juni 2012

Damesblad

Of hij mee wilde werken aan een artikel in een groot en bekend damesblad, was de vraag. Een leuk artikel over de vaders van nu, zou het worden. Ter gelegenheid van vaderdag, hoogstwaarschijnlijk. Nou, dat wilde de man natuurlijk wel. Sowieso pakte hij elke kans om zijn grijze huismannenbestaan te doorbreken met beide afwashandschoenen aan, maar dit bood ook nog eens uitzicht op de onverdeelde aandacht van bijna alle vrouwen in Nederland. Stel je voor.. een weeklang zou hij als officieel erkend leuke vader van nu in alle Nederlandse huiskamers op de salontafel liggen. In lectuurbakken en tussen de kussens van driezitsbanken. En dat niet alleen.. hij zou verkrijgbaar zijn in elke boekwinkel en kiosk, op iedere boekafdeling van ieder warenhuis. Hij zou worden doorgegeven van moeder op dochter, van buurvrouw naar buurvrouw, van vriendin naar vriendin. En daarna zou hij nog máánden rondslingeren in leesportefeuilles in wachtkamers van huisartsen, kappers en fysiotherapeuten. Miljoenen keren zou hij worden doorgebladerd, bekeken en gelezen. Dichter bij de roem zou hij nooit komen, dus ja hoor, daar wilde hij best aan meewerken.
En of het dan ook klopte dat hij voltijds huisvader was, wilde het damesblad nog weten, en dat zijn vróuw de hele week werkte. En of hij dan óók nog het huishouden deed.
Jazeker, jubelde de man, dat was allemaal helemaal waar, en dolenthousiast noteerde hij de ochtend dat het damesblad langs zou komen om hem, met zijn zonen, te fotograferen, bij een leuke, gezamenlijke activiteit. Liefst een vader-en-zoon-ding, was het verzoek, waarop de man iets had geroepen over zagen, timmeren en solderen, of pannenkoeken bakken.
Pas toen hij de telefoon allang had neergelegd, en zijn stof weer wat was gaan liggen, bedacht hij zich dat zijn huishouden, en zeker zijn timmerschuurtje en met name zijn keuken, verre van damesbladproof was. Als de vrouwen van Nederland dit zagen, wisten ze het meteen helemáál zeker: Mannen Kunnen Dat Niet. Er zat maar één ding op, de man moest doen waar hij niet voor betaald werd en zijn achterstanden zo goed als mogelijk wegwerken.
Als een witte tornado ging hij door zijn huis, de dagen voor de afspraak. Hij bracht zijn timmerschuurtje op orde, boende en schrobde de keuken van onder tot boven en tot ver achter de deurtjes, zeemde de ramen van voor naar achter en van boven tot beneden, stofzuigde, veegde en dweilde, mestte open kasten uit, leegde horizontale oppervlakken, rangschikte vazen en snuisterijen opnieuw tot gezellige en artistieke taferelen. Tot diep in de nacht was hij bezig, maar hij ontving de vrouwen van Nederland, de fotografe en de styliste van het damesblad, in een keurig opgeruimd en blinkend schoon huis.
Jammer dus dat die het er al snel over eens waren dat het met het mooie weer van vandaag wel leuk zou zijn de foto  helemaal achterin de tuin te maken, aan de kant van de sloot die daar liep. Iets jongensachtig stoers met stokken en messen, hadden ze zo gedacht.
Of de man de rommel die daar stond misschien nog een beetje uit beeld kon schuiven.