Pagina's

dinsdag 17 september 2013

Maud

Maud! Natuurlijk! Nu wist hij het opeens weer. Maud, verdomd, zó heette ze. Het schoot hem midden op straat en op klaarlichte dag te binnen omdat hij, in een flits, haar broertje zag lopen, aan de overkant. Het menselijk geheugen kende vreemde kronkels, vooral ook dat van de man. Kijk maar, want nu kon hij zich bijvoorbeeld weer met geen mogelijkheid meer herinneren hoezo, waarom en wanneer hij verlegen had gezeten om die naam, Maud. En dat broertje, hoe heette díe ook alweer?

woensdag 4 september 2013

Foei

Vlakbij het strand kwam een jonge vader het goedgevulde voetpad door de duinen afgefietst. Met vlak voor zich zijn zoontje, dapper op zijn eigen fietsje. Ze parkeerden hun fietsen tegen het hek voor een middagje aan zee. De man liep er alleen, en bekeek het tafereel met de licht jaloerse blik waarmee hij tegenwoordig, nu zijn eigen tijd erop zat, alle jonge vaders met kleine kinderen bekeek. Waarschijnlijk had de jonge vader een papadag, zo’n vader leek het de man, maar zo te zien had hij er bar weinig zin in, zo’n vader leek het de man ook wel. Die ging nu met zijn smartphone in de hand zo weinig mogelijk last van die jongen liggen hebben, met dat mooie weer, dacht de man verongelijkt. En dan straks lekker vroeg aan de drank. Maar blijkbaar nam de jonge vader zijn taak als opvoeder toch serieuzer dan zich op het eerste oog liet aanzien, want nu ze beiden waren afgestapt en hij hun fietsen op slot zette, had hij een wat verveeld en bars uitgesproken wijze les voor zijn zoon. Dat het namelijk niet zo netjes was om telkens te bellen, als je op het voetpad fietste. Dat dat niet prettig was voor de andere mensen.