Pagina's

dinsdag 25 maart 2014

Tja

In zijn eeuwigdurende verbouwing kwam het zo uit dat de man vandaag op zolder met dozen aan het schuiven was. Om ruimte te maken voor weer andere dozen, die ergens anders vreselijk in de weg stonden te staan en die nu, op een andere plaats, waar ook geen ruimte was, een nieuwe plek moesten krijgen. Een ingewikkeld en tijdrovend proces dat nu al jaren aan de gang was op steeds minder oppervlak omdat zijn huis hoe dan ook toch op steeds meer plekken af begon te komen. Of iets dat daar bij in de buurt kwam in elk geval.
Nu was hij dan op zolder op zoek naar dozen die in de nieuw gebouwde kast op de overloop gestald konden worden. In zijn toekomstige werkruimte, die bijna af was. De nieuw gebouwde kast was nog veelbelovend leeg.
Van veel dozen wist hij niet precies wat erin zat. Er stond wel van alles op gekalkt, met halflege stift en links geschreven, maar daar was ook het meeste weer van doorgehaald, met potlood of ballpoint of zelfs alleen een nagel, en de ervaring leerde dat het één noch het ander per se klopte. In de meeste dozen, kortom, kon eigenlijk alles wel zitten. Of niet. Openmaken bleef de beste optie om het zeker te weten.
En zo kwam het dat de man nietsvermoedend een doos opende en onverwacht oog in oog zat met zijn jongste zoon. Een foto uiteraard, want zijn jongste zoon zat in het echt gewoon op school. Een foto van zijn jongste zoon. Toen die zijn lange haren nog had. Toen die nog klein was, en geen puber. Toen die nog wel eens tegen zijn vader aankroop, op de bank, om voorgelezen te worden. Toen die zijn vader nog onvoorwaardelijk zag als de man die alles kon en alles wist en alles durfde. Vrolijk en onverschrokken keek hij, vanuit de doos, zijn vader aan, dwars door de tijd heen.
En ja hoor, dáár werd de man, op zijn hurken tussen de dozen op zolder, overvallen door zijn eigen tranen, en een ontregelend gevoel van heimwee of weemoed of verlatenheid, of alles tegelijk, hij wist het niet precies. Het stemde hem een soort van treurig in elk geval. Want het was misschien nog niet eens zo’n heel oude foto, en verder was er natuurlijk ook gewoon helemaal niks aan de hand, het was alleen zo voorbij. Zo onherroepelijk voorbij.

4 opmerkingen: