Joehoeoe!

Het was weer eens een prachtige dag. De zon stond nog steeds aan de strakblauwe hemel en de man zou wel gek zijn als hij niet even, vóór hij ging koken, voor zijn huis op het bankje zou gaan zitten. Met zijn bol in de zon. Had hij zo gedacht. Nee, dat kon zeker geen kwaad. Dus daar zat hij dan, een vroeg biertje erbij, boek op schoot en dan maar kijken wat er zoal gebeurde op straat.
Het gebruikelijke, uiteraard. Buren kwamen thuis, parkeerden auto’s, of gingen nog van huis voor een vergeten boodschap. Sommigen groetten hem. Anderen niet.
Een man liet zijn hond uit. Een kat kroop onder een auto. De onderwijzers van de school tegenover fietsten één voor één naar huis. Groepjes scholieren namen breed uitgewaaierd de hele straat in beslag. Verderop stond een buurman zijn nieuwe kozijnen te schuren. Een vrouw in roze sportkleding rende rood aangelopen langs, met een boze blik in haar ogen, alsof de man er iets aan kon doen. Koolmeesjes en musjes vlogen af en aan naar het vergeten weg te halen voederbolletje. Een moeder met een kinderwagen.
Een groepje meisjes kwam de bocht om fladderen, zo langzaam als mogelijk fietsend. Het waren meisjes van veertien. Ze waren gekleed in sportbroekjes, paardenstaarten en spillebenen. Ze waren druk in een waarschijnlijk nietszeggend gesprek verwikkeld en hadden geen tijd om ook nog om zich heen te kijken. Gelukkig woonde de man in een erg rustige straat. Het kon wel even.
Plotseling riep het meisje dat voorop fietste heel hard en enthousiast achterom: Wíe heeft er zin in morgen?!
En alle meisjes in de colonne achter haar riepen al even luidkeels: Jéééééé!
Het leek wel een ouderwets meisjesboek, al ontbrak dan misschien een joehoeoe!
De man was benieuwd wat de meisjes morgen zouden gaan doen. Maar van hem mocht het nog wel even vandaag blijven. Met zóveel zin in morgen kon er vandaag niet al te veel meer fout gaan, dacht hij.