Pagina's

zaterdag 11 april 2015

Even geduld aub

Met gepaste tegenzin stapte ik deze week binnen bij de apotheek. Je komt daar ook niet voor je plezier natuurlijk. Je komt er dingen halen die je eigenlijk liever niet nodig zou hebben, en het kost vaak nog een hoop geld ook. Maar goed, je hebt het niet altijd voor het zeggen.
Nummer 35, was ik. Want bij de apotheek ben je een nummer. De teller boven de balie stond op 30. Er waren vijf wachtenden voor me.
Bij de supermarkt zou direct een extra kassa worden geopend. Waarschijnlijk omdat de supermarkt bang is dat klanten, wanneer ze telkens heel lang in de rij  moeten staan, de volgende keer naar een andere supermarkt gaan. Want dat kan, in het geval van supermarkten. Er zijn er genoeg.
Bij apotheken was dat anders, wist ik. Bij de apotheek ging dan ook nooit een extra kassa open. Er waren vijf balies, met grote cijfers, van één tot vijf, zodat je je niet kon vergissen in het aantal, maar drie van die balies waren er waarschijnlijk alleen voor de sier. Als er bij de apotheek vijf wachtenden voor je waren, kon je er maar beter een stoel bij pakken. Als er nog één vrij was tenminste.
Bij een eerder bezoek had ik eens nummer 97 getrokken, met 90 op de teller. Verspreid over de ruimte zag ik landerige wachtenden, onderuitgezakt op stoelen, doelloos slenterend tussen de schappen en ongemakkelijk leunend op vensterbanken. Er zat duidelijk héél weinig beweging in de gang van zaken. Ik besloot toen dat ik dáár geen zin in had, en vertrok naar de supermarkt, om boodschappen te doen. Met mijn volle tas op weg naar huis, wilde ik het toch nog maar eens proberen, bij de apotheek. Het moest tenslotte toch een keer gebeuren en misschien was het inmiddels wat rustiger. Ik fietste dus weer terug. De teller boven de balie stond inmiddels op 95 en ik kon, met nummer 97 nog in mijn zak, gewoon doorgaan met wachten, alsof er niets gebeurd was. Wat ook bijna zo was, natuurlijk.
Maar goed.

Deze keer had ik nummer 35, hoefde ik geen boodschappen meer te doen en zat er niks anders op dan mijn ziel in zaligheid te bezitten. Er waren vijf wachtenden voor me, en al onze medewerkers waren in gesprek. Met elkaar ook vooral, want dat is het leuke bij de apotheek, het is een grote, open ruimte met heel veel glas, dus dat kun je daar allemaal zien. Of je wilt of niet, terwijl je staat te wachten kun je zien dat achter de vijf balies, waarvan er drie gesloten zijn, zeker acht medewerkers zéér bedrijvig heen en weer dribbelen. Sommigen met papier in hun hand, anderen zonder. Sommigen praten met elkaar, anderen dribbelen naar achter, waar je ze niet meer kunt zien. Sommigen staan gedurig aan de telefoon, lachen daarbij uitbundig en tikken daarna weer verder op de computer.
Niemand van al deze medewerkers lijkt echt te merken dat er mensen staan te wachten. Heel soms loopt er één even naar de balie, om iets te vragen aan de klant die daar staat, maar ook als je aan de beurt bent, moet je nog wachten.
Na geruime tijd mocht ik naar voren komen. Een mevrouw vroeg mijn naam, mijn adres en geboortedatum. Daarna bleef het stil. De mevrouw keek ondoorgrondelijk op haar scherm.
Wanneer had ik mijn receptje ingeleverd, vroeg ze toen, een beetje kortaf. Strenge ogen priemden mijn kant op.
Twee dagen geleden, antwoordde ik naar waarheid, want dat was de bedoeling, dat wist ik heus wel.
Maar nu zag de mevrouw dat het recept pas ‘s middags was doorgemaild. Dus, klonk het onverbiddelijk, kon ik mijn medicijnen ook pas ’s middags af komen halen. Want er stonden twéé héle werkdagen voor de procedure.
Ik keek op de klok.
Het was kwart voor twaalf.
Als ik nu meteen een nummertje trok, was ik vanmiddag nog aan de beurt.

4 opmerkingen:

  1. Hé, je hebt dezelfde apotheek als wij? Hoewel, wij hebben maar drie balies. Maar het werkt omgeveer hetzelfde.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Halverwege je verhaal dacht ik aan de keren dat mijn recept niet was doorgegeven.... en ja hoor, daar was ie al.
    Misschien dat die wachtenden een experiment vormen, dat men hoopt dat daar nieuwe vormen van mantelzorg ontstaan. Of zo.

    BeantwoordenVerwijderen