Zo gaan die dingen dus.
Ik zag vandaag een jongeman voorbijlopen.. of, nou ja, een jongen eigenlijk nog. Hij zal achttien geweest zijn, of negentien, daaromtrent. Iets ouder dan mijn eigen jongens. Iets jonger dan ikzelf toen was.
Het was in de hal voor de supermarkt. Nogal zelfbewust liep hij voor de rijen aaneengeklonken boodschappenkarretjes langs. Een lange, slanke gestalte met veerkrachtige, je zou zelfs zeggen optimistische tred en bijpassende montere blik. Gekleed in een strakke zwarte broek, wit overhemd en nauwsluitend zwart colbertjasje. Geen zwarte puntschoenen helaas, maar wel geheel in stijl gecoiffeerd, met donkere slapen, iets opgeschoren uitlopend in een weelderige, geblondeerde en zeer geföhnde kuif.
En hopla.. daar zat het in mijn hoofd, voor de rest van de dag. Van de week misschien wel. Stand or fall. Van The Fixx.
Thuisgekomen zette ik de elpee op.
Want die heb ik nog.
En ach, het kon nu misschien ook wel eens een keer, na een maandlang non stop David Bowie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten