Ten voeten uit

Op weg naar het station werd de man staande gehouden door een echtpaar op de fiets. Dat wil zeggen, het waren een meneer en een mevrouw op de fiets, en niet iedere met elkaar op fietsende meneer en mevrouw zijn meteen ook een echtpaar, en uiteraard hoeft een echtpaar ook allang niet meer uitsluitend uit een meneer en een mevrouw te bestaan en zijn echtparen van twee meneren of twee mevrouwen net zo normaal en vanzelfsprekend, maar.. door hoe de ontmoeting verliep, zo kort als die geweest mocht zijn, wist de man zeker dat het hier een oldskool echtpaar betrof.
Op weg naar het station dus, werd de man staande gehouden door een meneer en een mevrouw op de fiets. Dat wil zeggen, voornamelijk door de mevrouw. De bijbehorende meneer fietste in onverminderd tempo door. De mevrouw, die wel vaart minderde maar niet helemaal afstapte, waarschijnlijk omdat de bijbehorende meneer zo vastberaden doorfietste en zij bang was hem anders uit het oog te verliezen, vroeg of ze zo de goede kant op gingen voor de sportvelden.
De man moest daar even over nadenken want, al was hij zelf niet van het sportieve soort, hij wist wel dat er meerdere sportvelden waren, waarbij het op enig moment verschil maakte of je links of rechts afsloeg. Eigenlijk wilde hij dus nadere inlichtingen vragen, om de route zo goed mogelijk te kunnen aanduiden, maar daar kreeg hij de gelegenheid niet voor, omdat de bijbehorende meneer, nog altijd met onverminderde vaart, bars naar achteren riep van: “Jahaa, kóm nou maar!” en de mevrouw, gehoorzaam, zonder protest naar de meneer of verontschuldiging naar de man, onmiddellijk weer vaart maakte om zich bij de barse meneer te voegen.
Dus ja, de man wist het wel zeker: dit was een echtpaar. Het was het huwelijk ten voeten uit, zogezegd.
Het was de man dan weer ten voeten uit dat hij toch nog wat goedbedoelde aanwijzingen achter ze aanriep. Van almaar rechtdoor en links aanhouden en dan wijst het zich vanzelf..
Tja.. De man.. Het was niet anders..